در کلبه تنهایی من چیزی جز انتظار نیست . دیوار های کلبه ام دیگر واژه های انتظار را خوب
نمی
فهمند . پنجره کلبه ام به
روح پاییزی عادت کرده است و می داند ، از اشکهایم می فهمد که انتظارم برای کیست . نیلوفر های کنار پنجره ام
برای
آمدنت دست دعا بلند کرده
اند . کبوتر سفید بام کلبه ام می داند انتظار تو را می کشم . می رود تا شاید خبری را برایم بیاورد ولی هرگاه باز می
گردد
در چشمانش سنگینی غمی را
حس می کنم ، چیزی نمی گوید و پر می کشد . می داند اگر بگوید خبری از مسافر تو نبود اشک هایم سرازیر می شوند . من به
شقایق
هایم آب نمی دهم آنها با
اشکهایم پرورش یافتند
.
همه دنیا ، آسمون ،
خورشید و دریا
نمی ارزن به نگاهت دختر شهر پریا
عطر گل های بهاری ، صدای نم نم بارون
می پیچه وقتی تو باشی وسط
دشت و بیابون
تو یعنی شوق و طراوت ،
یعنی عشق سه حرفی
دلیل احساس رویش در رگ درخت برفی
ای گل خوب بهارم ، تا ابد
بمون کنارم
منتظر لحظه ای هستم که دستانت را بگیرم در چشمانت
خیره شوم
دوستت دارم را بر لبانم
جاری کنم منتظر لحظه ای هستم که در کنارت
بنشینم سر رو شونه هایت
بگذارم....از عشق تو.....از داشتن
تو...اشک شوق ریزم منتظر
لحظه ی مقدس که تو را در آغوش
بگیرم بوسه ای از سر عشق
به تو تقدیم کنم وبا تمام
وجود قلبم وعشقم را به تو
هدیه کنم اری من تورا دوست دارم
وعاشقانه تو را می ستایم
من تو را به کسی هدیه می
دهم که از من عاشق تر باشد و از من برای تو مهربان تر.
من تو را به کسی هدیه می
دهم که صدای تو را از دور، در خشم، در مهربانی،
در دلتنگی، در خستگی، در
هزار همهمه ی دنیا، یکه و تنها بشناسد.
من تو را به کسی هدیه می
دهم که راز معصومیت گل مریم و تمام سخاوت های
عاشقانه این دل معصوم
دریایی را بداند؛ و ترنم دلپذیر هر آهنگ، هر نجوای
کوچک، برایش یک خاطره
باشد.
او باید از نگاه سبز تو
تشخیص بدهد که امروز هوای دلت آفتابی است؛ یا آن
دلی که من برایش می میرم،
سرد و بارانی است.
ای.... ،ای بهانه ی زنده بودنم؛
من تو را به کسی هدیه می دهم که قلبش بعد
از هزار بار دیدن تو، باز
هم به دیوانگی و بی پروایی اولین نگاه من بتپد..
همان طور عاشق، همان طور
مبهوت و مبهم...
تو را با دنیایی حسرت به
او خواهم بخشید؛
ولی آیا او از من عاشق تر
و از من برای تو مهربان تر است؟آیا او بیشتر از
من برای تو گریسته است؟؟
نه... هرگز...هرگز
ولی، تو در عین ناباوری،
او را برگزیدی...
می دانم... من دیر
رسیدم...خیلی دیر...خیلی...
یک بار دیگر بگذار بی
ادعا اقرار کنم که هر روز دلم برایت تنگ می شود.
روزهایی که تو را نمی
بینم، به آرزوهای خفته ام می اندیشم، به فاصله بین
من و تو،...
هر روز به خود می گویم
کاش شیشه عمر غرورم را شکسته بودم
کاش به تو می گفتم که
عاشقانه دوستت دارم تا ابد...
|
